ای روح صـداقـت از دم تو           ای گـوهـر عـلـم از یَــمِ تـو

زیـبـنـدۀ تو است نام صادق           الحـق که تویی امام صـادق

بر هر سخـنت ارادتِ عِـلـم           در هر نَفَـست ولادتِ عِـلـم

مـیــلاد تو ای ولـی سـرمـد           شــد روز ولادت مــحــمــد

در هــفــدهــم ربـیــع الاول           شد نور تو بر زمین محوّل

از صبـح ازل امـام عـلـمـی           تـا شـامِ ابــد تـمـام عـلـمــی

دانش ز دمِ تو راست قامت           اسـتـاد عــلــوم تـا قـیــامـت

قـرآن به دم تـو خـو گرفـته           ایـمـان ز تـو آبـرو گـرفـتـه

با نطـق تو زنـده تا قـیـامت           تـوحـیـد و نـبـوّت و امامت

ای دَر دهـنـت زبـان قـرآن           قرآن همه جان تو جان قرآن

روید چو به بوستان شقـایق           از لـعـل لـبـت دُرّ حــقـایـق

وصف تو هماره بر لب ماست           راه و روش تو مکتب ماست

با تو هـمه جا مدینـۀ ماست           این پندِ تو نقش سیـنۀ ماست

هرکه شمرد سبک صلاتش           فــردا نَــبُــوَد ره نـجــاتـش

دور است ز خط طاعت ما           بـر او نـرسـد شـفـاعـت مـا

تـو مـخـزن عـلـم کـبـریایی           تو وارث خـتـم الأ نـبـیـایـی

حق را نفس تو نوشخند است           مؤمن به دمت نیازمند است

قــرآن کـه دُر کـلام سـفـتـه           با نطق تو حرف خویش گفته

هـر آیـه کـه جـبـرئـیـل آرد           بی نـطـق شـمـا زبان ندارد

او راه و شما چـراغ راهـید           ناگـفـتـه و گـفـته را گواهـید

تـو بـر تـن پـاک عـلم جانی           اسـتـاد مــفـضّـل و ابــانــی

دانـشگـه نـور حق؛ پـیـامت           صدها چو زُراره و هشامت

دارنـد جـهـانـیـان بصیـرت           از مؤمن طاق و بو بصیرت

ای زنــدگـیــم هــدایـت تــو           دیـن و دل مـن ولایـت تــو

مـهـر تـو هـمـه عـقـیـدۀ من           مـشـی تـو مـرام و ایـدۀ من

روزی که گل مرا سرشتـند           بر لـوح دلـم خـطی نوشتـند

این خط نوشته را بخـوانـید           مـن جـعـفـریـم همه بـدانـیـد

دلـبـاخــتـه ای ز اهـل بـیـتـم           خـاک ره عـبـدی و کـمـیـتم

فــــریـــاد دوازده امـــامـــم           نور است به هر دلی کلامم

باشد که به خـاک پـای میثم           « مـیـثم» بـشـود فـدای مـیـثم